Wispeltuut.

Foto door Olya Kobruseva op Pexels.com

Weten hoe je bent, wie je bent en wat je wil is best handig in het leven. Soms denk ik dat ik een aardig idee heb van die dingen en soms besef ik dat ik echt ‘ingen peiling’ heb. Het ligt aan de tijd van de maand, de stand van de maan, wat ik gelezen heb, of ik genoeg tijd heb voor mezelf en nog 10.000 dingen die ik niet kan benoemen.

Het lijkt me echter gruwelijk saai om altijd dezelfde persoon te zijn.

Ik wil niet elke dag hetzelfde, dezelfde zijn.

De ene week (week twee-drie van mijn cyclus :D) draag ik vrouwelijke jurken en hoge hakken, terwijl ik later kies voor een meer comfy jurk met thermolegging en mijn makkelijke schoenen om lange wandelingen te maken.

Soms kan ik me focussen op mijn eigen postzegel, mijn eigen tuin cultiveren en heb ik geen enkele behoefte aan nieuws, opinies en ander leesvoer en soms ben ik net een spons en wil ik alles weten, lezen, zien en horen. En vertellen, hoewel ik nu wel denk dat als mensen het nu nog niet door hebben, er niets meer te winnen is.

Soms heb ik langere tijd achter elkaar zin in uitgebreid koken en soms heb ik weken waarin ik mijn gewone repertoire van wraps met groenten en vlees, pasta met tomatensaus, pizza, spinaziesalade met worstjes en patat en andere altijd-goeds afdraai.

Soms word ik blij van een stel gekleurde kaarsen op tafel (het voordeel van een leeg huis is dat zulke dingen al snel impact hebben) en soms moet alles om me heen zo eenvoudig mogelijk. Soms ben ik enorm precies met alles netjes houden en soms doe ik maar wat. Soms volg ik een schoonmaakroutine en soms doe ik pas wat als de dingen me opvallen of irriteren en helaas voor mij is dat meestal alles in een keer.

Soms vind ik het leuk om te kijken hoe lang ik kan doen met een garderobe met tien kledingstukken en soms vind ik het handig om al mijn kleren in het zicht te hangen.

Soms geef ik maanden niets uit en ben ik daar intens tevreden mee en soms geef ik opeens een paar duizend kronen uit aan vooral nuttige zaken, maar soms ook dingen gewoon, voor het leuk. ‘Omdat het kan’, hoe lelijk die uitdrukking ook is.

Soms zou ik het liefst in een offgrid tiny house willen wonen en soms ben ik realistisch en weet ik dat dat hier het best in het dromenboek kan blijven, zeker met vier opgroeiende kinderen.

Dat weten de mensen die hier langer lezen ook wel.

Ik kan geen bespaartips schrijven als ik weet dat er pakjes onderweg zijn, ook al is het met nuttige dingen. Ik kan niet schrijven over eenvoudig leven in drukke tijden. Ik kan niet mijn mond houden over de staat van de wereld als ik dingen heb gelezen die me bezig houden (hoewel ik het nu vaak schrijf maar niet post, lucht ook op :D)

Maar dat is allemaal maar franje en niet waar het echt om gaat in het leven.

En dat weet ik dan wel weer.

Het hebben van een goede baan en carrière: totaal niet belangrijk. Niet voor mij, noch voor de man. Hij zou elke dag kunnen overwerken voor een mooi uurloon in de zomer maar zo lang er geen noodzaak is, is ie gewoon lekker om kwart over vier weer bij me. Tijd is belangrijker dan geld.

Het fijn hebben samen: intens belangrijk. We zijn altijd lief voor elkaar. Ik begrijp het idee niet zo dat je soms ruzie moet hebben in een relatie, we hebben dat echt zeer zelden en sowieso is er geen ruzie met de man te maken want dan klapt ie dicht gelijk een oester. En natuurlijk is het overal wel eens wat, maar we zijn het belangrijkste in elkaars leven en daar gedragen we ons allebei naar. En ja, dat gaat beter als we ons niet druk maken over een flitsende carrière, huisleningen of andere overbodige zaken.

We willen er wat van maken, hier waar we nu zijn. En hoewel ik denk dat toekomstplannen maken verder dan volgende week verspilde tijd is nu, is het wel belangrijk om te weten wat je wil en wat je belangrijk vindt en je daar naar te gedragen.

Het hebben van een goed leven. Niet matig, niet fantastisch maar gewoon goed.

Let your boat of life be light, packed with only what you need—a homely home and simple pleasures, one or two friends, worth the name, someone to love and someone to love you, a cat, a dog, and a pipe or two, enough to eat and enough to wear, and a little more than enough to drink; for thirst is a dangerous thing.

Jerome K. Jerome

Precies dat.

Voor de wappieroepers.

Het is me allemaal wat he? Overal worden gehoorzaamheidsmaatregelen afgeschaft. Waarom? In Noorwegen liggen er tweemaal zo veel mensen in het ziekenhuis met C19 als een paar maanden geleden, toen de media moord en brand schreeuwden dat hele helsevesenet skulle komme til å kollapse!!!1!

(de video is in het Engels en gaat over wat er staat te gebeuren. het bekijken waard)

Ja, we zijn twee jaar verder en iedereen het braaf laten zien waar hij of zij van gemaakt is. De systemen zijn op hun plaats.

Je gezicht bedekken met ziekmakende adembenemende vodjes: ingen problem!
Iedereen, tot en met je geliefden mijden als de pest: doen we!
Bejaarden opsluiten op hun kamer: is voor hun gezondheid.
Je kinderen opsluiten (!) als ze positief testen: natuurlijk!
Jezelf testen ondanks dat de asymptomatische besmetting twee jaar geleden al naar het rijk der fabelen was verwezen: ja joh!
Geen cash gebruiken, want besmettingsgevaar (lol): is toch veel makkelijker, alles met de kaart.
Een prik die we voor het gemak vaccin noemen, nemen, zonder dat we ook maar iets weten over de langetermijneffecten, zonder ook maar te weten wat mRNA is, zonder de term ook maar te kennen: ja, doe mij er maar drie!
Kinderen, die nooit ziek worden van C19: ook maar een paar shots, for sikkerhets skyld.

Bijna iedereen heeft laten zien wat een compleet laffe, meewerkende, gehoorzame, slaafse, niet nadenkende zak zout hij of zij is. Je kan mensen wijzen op keurig opgeschreven plannen, bij de bron (WEF, het C.V. van een politicus, nevenactiviteiten, commissariaten, huwelijken met dubieuze personen, UN, EU, Pfizer, RIVM) maar ze reageren met een laconiek: ‘ja, ik kan ook niet alles lezen wat ze op internet schrijven hoor!’. Alles waar je iets langer voor moet nadenken dan Jinek is ver buiten hun relatief veilige wereldje.

En ik snap het wel, ze zijn veel te hard bezig met hun slavenbestaan om om zich heen te kijken. Wat ze zouden kunnen aantreffen als ze de gordijnen een heel klein stukje openschuiven, is angstaanjagend.

Het systeem is kapot. Al decennialang, maar sinds 2008 is het onhoudbaar. Ik had altijd het enigszins negatieve idee dat het systeem zou crashen. Het crasht ook, maar de bovenbazen hebben alles in het werk gesteld om de absolute macht te behouden over ons, het slavenvolk.

C19 was een oefening in gehoorzaamheid. Een test om te kijken wat mensen zouden accepteren. Van gedwongen worden in een bepaalde richting de winkel door te lopen, hun handen te ontsmetten, hun gezicht en dus hun identiteit te verbergen, hun kinderen onder de bus douwen, politici die even 5.000.000.000 kwijtraken… het doet de meesten niets. Ze zijn het contact met wie ze zijn, hun lichaam, hun waarden al lang kwijt. Na de bankencrisis bijna 15 jaar geleden zijn we ongevoelig geworden voor immense bedragen.

We kregen de volg-apps, de vinkjes of kruisjes die afhankelijk van de regels die de staat oplegt verschijnen op je telefoon, die je 24-7 in de gaten houdt. Met wie je samen bent, waar je naar zoekt, wie je belt, wat je leuk vindt, waar je langer dan een seconde naar kijkt, waar je bent… Vinkjes die bepalen of jij even naar buiten mag, naar een restaurant kan, de grens over mag en daar eindigt het niet, daar begint het.

Ik ben geen haatdragend mens. Ik schrijf de dingen scherp en ik zeg ze scherp als het moet maar het enige positieve dat ik kan bedenken is dat al die volgers, al die bewuste wegkijkers, straks in dezelfde shit zitten: in China 2.0. Patronen zien, doorvragen, opzoeken en verder kijken maakt je een ‘wappie’. De echte wappies zijn zij die na twee jaar nog niet willen onderkennen dat dit niet om gezondheid gaat, maar om het invoeren van een wereldwijde digitale dictatuur.

Alles gaat nu via het net. Je stroomverbruik wordt gedetailleerd door je slimme meter op een lage frequentie doorgegeven. Ja, alles moest electrisch en oh-zo-makkelijk met je stupidphone te besturen. Over privacy: ‘dat zal toch allemaal wel goed geregeld zijn en ik heb toch niets te verbergen!’

Alles kan aan elkaar worden gekoppeld. Je 7e booster geweigerd: dan is het ‘betaling geweigerd’ straks als je je weekboodschappen wil afrekenen. Het verkeerde liedje geliked? Jammer dan gaat toch je SocialCreditScore een paar puntjes naar beneden en krijg dan nog maar eens woonruimte geregeld.
Kritisch op het nieuwe socialistische systeem? Dan beperken we de actieradius van je el-auto. Of voor straf een maandje niet op internet.

Wij in de hel, zij ook. Het verschil is dat wij ons langzaam -of snel- proberen af te wennen van de consumptiemaatschappij. Dat we nieuwe banden aanknopen met mensen die bewezen hebben een ruggengraat te hebben in de afgelopen twee jaar. Dat we bereid zijn om af te zien om aan onze vrijheid vast te houden. Want liever armoedig en vrij dan een comfortabele slaaf. En bovendien, we hebben ons niet driedubbel laten voorzien van prikken met nanodeeltjes, grafeenoxide, apen-adenovirus en Pfizer mag weten wat er nog meer in zit. En wat je ervan krijgt.

Ik probeer me zo veel mogelijk afzijdig te houden van ‘de maatschappij’. Ja, we zijn min of meer gedwongen mee te doen. Of te verslaafd aan de gemakken van deze maatschappij om ons er echt van af te keren. Maar het vervelende is, de maatschappij laat mij niet met rust. Straks leven we, dankzij de wappieroepers, in een digitale dystopie, waarin alles wat je wil, moet worden verdiend met goed gedrag en je elke stap zal worden gemonitord en elke ‘misstap’ bestraft met het wegnemen van toegang tot eerste levensbehoeften.

Bedankt, volgzame jaknikkers. Ook namens je kinderen die nu geen menswaardige toekomst meer hebben.

Ik ga wijn drinken. Doei!